چرا تماشای فیلم‌های بد اینقدر لذت‌بخش است؟
تاریخ انتشار: ۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۷۷۰۵۶۶
به گزارش قدس انلاین، رمان های بد، نمایشنامه های بد و نقاشی های بد اغلب به سرعت فراموش می شوند، اما فیلم های بد قضیه دیگری دارند. گاهی می بینید بدترین فیلم ها پیروان خاص خود را جمع می کنند و سوژه پادکست ها و جشنواره ها می شوند. یک مجموعه تلویزیونی طولانی آمریکایی به نام «تئاتر علمی مرموز ۳۰۰۰» که فردی به همراه روباتش به تماشای فیلم های بد می نشست و در مورد آن ها صحبت های بامزه می کردند، برای ۱۱ فصل ادامه داشت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
«فیلم آشغال»، کتاب جدید کاترین کولدیرون، حاوی مجموعه ای زیرکانه و طعنه آمیز از مقالات در مورد این پدیده جالب توجه است. این نویسنده در کتابش توضیح داده که چرا فیلم‌های بد مورد علاقه‌اش اینقدر بد هستند و چرا او نمی‌تواند در برابر فیلم های بسیار بدی مثل «حمله زن ۵۰ فوتی» یا «زنده ماندن» مقاومت کرده و از آن ها لذت نبرد. یکی از دلایلی که او عنوان کرده این است که چنین فیلم هایی انتظارات مخاطبان را بر هم می زنند و آنقدر از مسیر مشخصی که بیشتر فیلم های هالیوودی دنبال می کنند دور می شوند که به طرز هیجان انگیزی غیرقابل پیش بینی می شوند. دلیل دیگر این است که این فیلم ها به عنوان راهنمایی برای اینکه در ساخت فیلم چه کارهایی نباید انجام داد، تبدیل به نسخه ای آموزشی می شوند. آنها به قدری آشکارا اشتباه می کنند که به شما کمک می کنند تا از فیلم های خوش ساخت دیگر قدردانی کنید. با بررسی فیلم های بد، یک نکته کوچک برای فیلمنامه نویسان و بینندگان فیلم ها می توان گفت که فیلم های بد معمولاً صحنه های رانندگی و پارکینگ بسیار بیشتری نسبت به فیلم های خوب دارند.
یک نکته کلیدی این است که اگرچه فیلم‌های بد به عنوان یک فیلم، ناموفق هستند، اما «سابقه ای موفق از تلاش برای ساخت فیلم» را نشان می دهند؛ یعنی ایرادات یک فیلم واقعاً افتضاح، آنقدر آشکار است که تبدیل به مستند خنده دار پشت صحنه خودش می شود. در این حالت تماشاگران از توجه به داستان و شخصیت‌ها دست می‌کشند و به جای آن روی بازی‌های مصنوعی، دیالوگ‌های درهم و برهم، مناظر متزلزل، تدوین عجیب و غریب و جنبه‌های بی‌شمار دیگر تمرکز می‌کنند که برایشان به‌اندازه تماشای مستندی در خصوص آداب و رسوم عجیب در یک کشور دور افتاده جالب است.
با این حال، جذابیتی برای فیلم‌های بسیار بد وجود دارد و آن این است که چندان فکرتان را درگیر نمی کنند و خنده‌دار هستند. مانند یک کلیپ ویدیویی خانگی از خوردن زمین کسی که پایش روی پوست موز رفته، آنها به شما اجازه می دهند به شخص دیگری بخندید. هیچ شکل هنری دیگری این لذت دقیق را ارائه نمی دهد. تماشای یک تئاتر یا کنسرت که به سمت فروپاشی می رود می تواند آزاردهنده باشد، زیرا اجراکنندگان بدبخت درست در مقابل شما هستند. شما درد آنها را احساس می کنید و آنها درد شما را، اما تا زمانی که یک فیلم سینمایی روی صفحه نمایش داده می شود، به اندازه کافی بین شما به عنوان بیننده و بازیگران جدایی وجود دارد تا شما بدون خجالت به آنها بخندید. علاوه بر این خنده، شما میزانی از احترام برای تلاش هایشان در راه ساخت فیلم برای آن ها قائل می شوید.
ساخت یک فیلم بد به اندازه ساخت یک فیلم خوب به زمان، پول و تلاش نیاز دارد و عزم جدی یک کارگردان در نشان دادن استقامتش در به پایان رساندن پروژه ای جبران ناپذیر، می تواند تا حدودی تحسین برانگیز باشد. فیلم «اتاق» به درستی به عنوان یکی از فجیع‌ترین جنایاتی که علیه نگاتیو فیلم در تاریخ به وقوع پیوسته در نظر گرفته می‌شود، اما تامی ویسو که به عنوان نویسنده، کارگردان، تهیه‌کننده و ستاره این فیلم ظاهر شده، هر زمان که در یکی از سینماها در نمایش‌های آخر شب آن شرکت می‌کند، به عنوان یک قهرمان مورد استقبال قرار می گیرد، چون این تفکر وجود دارد که هر کسی که مسئول فیلمی به این بدی است، حتما باید شخص خاصی باشد.
وقتی فیلم های «اتاق» یا «نقشه ۹ از فضای بیرونی» را تماشا می‌کنید، می‌توانید متوجه شوید که سازندگان آن با تمام وجود تلاش کرده‌اند تا یک شاهکار خلق کنند. خانم کولدیرون در این باره می گوید: «این همان ویژگی است که شکست های قهرمانانه آنها را شیرین می کند. چنین چیزی دقیقاً شبیه به این است که شما فوتبال بازی کردن پر اشتباه بچه های کوچک را تماشا کنید و برایتان قطعاً لذت بخش است. این با تماشای یک فیلم بد که با نیت بد ساخته شود یکسان نیست. وقتی فیلمی با نیتی بد ساخته می شود، وقتی فیلمسازان، همه را سر کار می گذارند تا چیزی بی معنا بسازند، نه برای لذت یا جاه طلبی، بلکه صرفاً برای سود مالی، هرگز اوقات خوبی را سپری نخواهید کرد؛ و اگر اوقات خوبی را با تماشای یک فیلم سپری نمی کنید چرا باید به دیدن آن فیلم ادامه دهید؟»
منبع: اکونومیست
مترجم: امیرمحمد سلطانپور
منبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: فیلم سینمایی فیلم سینما فیلمسازی فیلم های بد فیلم ها یک فیلم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۷۷۰۵۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تماشای یک منظومه عاشقانه و انسانی در تهران/ چرا کارگردان شدم؟
پیمان خازنی آهنگساز و نوازنده موسیقی ایرانی که این روزها پروژه موسیقایی نمایشی «مجنون آن لیلی» به نویسندگی محمود توسلیان را در تالار حافظ به صحنه برده اسن در گفت‌وگو با خبرنگار مهر درباره انگیزه های خود برای به صحنه بردن این اثر که به نوعی چندمین تجربه او در حوزه تلفیق موسیقی و نمایش محسوب می شود، توضیح داد: زبان و ادبیات فارسی غنی‌ترین ثروت ما ایرانیان است و پرداختن به متون کهن فارسی، یک مراجعه درست در راستای ساختن دنیای جدید برای اقوام ایرانی محسوب می‌شود. در این راستا منظومه «لیلی و مجنون» حکیم نظامی گنجوی به قدری غنی است که به جرات می‌توان آن را بزرگ‌ترین منظومه عاشقانه در ادبیات جهان دانست.
وی افزود: از زمانی که با این شاهکار آشنا شدم هربار که به سراغش می‌روم، ظرفیت تازه‌ای در آن پیدا کرده و تشویق می‌شوم از زاویه‌ای دیگر به آن بپردازم. «لیلی و مجنون» هنوز برای من تمام نشده است. پرداختن به چنین آثاری کار دشواری است؛ چراکه بیش از هر چیز در این زمینه باید برداشت درستی از مخاطب داشت و این مهم به راحتی میسر نیست.
این آهنگساز بیان کرد: شناخت جهان شاعر و مطابقت آن با سلایق متعدد مخاطب امروزی از طرفی و بازنویسی اثر به زبان امروز از سوی دیگر کار سختی است. رسیدن به این مرحله تازه بنا نهادن سنگ اول است. پس از آن باید به سراغ موسیقی رفت. موسیقی ایرانی ظرفیت‌های فراوانی دارد و همراه ساختن آن با گستره وسیع شهر ایرانی نیازمند دقت بالایی است. البته با توجه به اهمیت آشنایی کارگردان با ظرافت موسیقی ایرانی، خودم کارگردانی نمایش را برعهده گرفتم که امیدوارم در این کار بتوانم اندازه‌ها را رعایت کنم. البته آثار پرفروش معمولا جنبه ادبی و فرهنگی را به ناچار قربانی گیشه می‌کنند اما ما در «مجنون آن لیلی» به دنبال دوسر برد هستیم.
خازنی در بخش دیگری از صحبت های خود تصریح کرد: «مجنون آن لیلی» پر از رنگ و لایه‌های درونی و بیرونی است. به عبارتی درونش فلسفی و بیرونش عاشقانه است و نمایشنامه این ابزار را در اختیارم گذاشت تا لایه‌ها برای سطوح مختلف سنی و فکری جاگذاری شود. طراحی لباس و طراحی نور نیز ۲ رکن مهم صحنه‌اند. با این ابزار تلاش کردم که رویا تولید کنم
وی در پایان اظهار کرد: البته من این کارها را یک رشته منظم می‌بینم؛ این رشته تالیف که توسط یک آهنگساز کارگردانی می‌شود، به زودی حضور آهنگسازان جوان را در پی خواهد داشت. ضمن اینکه معتقدم آهنگسازی به دلیل انتزاعی بودن از کارگردانی دشواری‌های بیشتری دارد و امیدوارم علاقه‌مندان به این موضوع توجه بیشتری داشته باشند.
پروژه موسیقایی نمایشی «مجنونِ آن لیلی» به نویسندگی محمود توسلیان، آهنگسازی طراحی و کارگردانی پیمان خازنی، تهیه کنندگی ساسان سالور و حمیدرضا علی نژاد، روایت رشید کاکاوند، خوانندگی هادی فیض آبادی (با همراهی زهره فیروزی و امید نصری) و بازی عمار تفتی، زهره فیروزی، ملیکا شهاب، رز ایزدی، سپیده موسوی، علی تیمور فامیان، آتنا قرایی، سیما نوروزیان روزهای چهارشنبه، پنجشنبه و جمعه ساعت های 18:30 و 21 در تالار حافظ تهران میزبان مخاطبان است.
کد خبر 6096120
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود